Na deze traumatische ervaring durfden we alleen nog naar Klein-Rusland te gaan. We waren echter niet de enigen die zich hier thuis voelden. Vandaag werd een derde van de strandstrook bezet door twee diep gebronsde spierbundels. Onder luid geschreeuw speelden ze een partij beachball. ‘Bravo!’ riep de een steeds tegen de ander. En: ‘Fuori!’ wanneer de bal in het water viel. De Griek had blijkbaar geleerd dat Italianen dé versierders der aarde waren en wanneer hij nou net zou doen alsof hij Italiaanse wortels had, zou dit zijn kansen bij de dames vergroten. Af en toe liet hij de bal ‘per ongeluk’ richting een groep Russinnen rollen, zodat hij hen kon vertellen: ‘Ja nemnogo govorju po-russki.’ Hij sprak een beetje Russisch, wat ook precies dat was.

De flanerende Russinnen trokken duidelijk een vaste club inheemse beachboys aan. Verspreid over de dag verscheen er zo nu en dan een diep gebruinde kleerkast, waarvan je dacht dat je hem al eerder had gezien, maar dan verscheen er weer een ander. De een bezat een matje, de ander vette krulletjes, weer een ander had nog verder van zijn lichaam afstaande armen, maar hoeveel leden de anabolenbende nu precies telde werd nooit helemaal duidelijk. Allen hadden in ieder geval gemeen dat ze geen sunblock gebruikten, als ze niet hier waren in de sportschool woonden, dom uit hun ogen keken en aan de verkeerde kant van de dertig zaten, wat ze stellig ontkenden door het versieren van zestienjarige meisjes.

De nepitaliaan smashte erop los, draaide pirouettes gevolgd door backhands en maakte duikvluchten in het zand. Na in alle mogelijke bewegingen zijn superlijf te hebben getoond, was het tijd voor stap b: een Russin scoren. Hij beende op het groepje meisjes af en sprak, zichzelf compleet overschattend, het knapste meisje aan met de uiterst originele openingszin: ‘Where are you from?’ Na vijftien jaar carrière als beachboy kwam hij nog steeds niet verder dan tenenkrommende clichés. ‘Ah! Moscow!’ Hij deed een Russisch dansje. De Russin keek hem aan alsof hij gek geworden was, maar dat had hij helemaal niet door en settelde zich breedgewijs naast haar. Al naar gelang haar haarkleur vertelde hij dat hij meer van brunettes dan van blondines hield. ‘I know best disco.’

Intussen hielp de andere anabolenbundel, een slap aftreksel van Antonio Banderas, een jong meisje het water in. Terwijl zijn kameraad praatte en praatte, had hij op de grens van ondiep water met zand en diep water met stenen gewacht op het juiste meisje. Toen ze passeerde stak hij zijn hand, zo groot als een kolenschop, uit en hielp haar het water in. Sowieso stond hij veel, aangezien hij twee keer zo klein was als de echte Antonio Banderas. Urenlang stond hij soms op zijn handdoek, turend over het afzetgebied. Bevond hij iemand naïef genoeg, dan marcheerde hij richting het water of rechtstreeks naar een handdoek. Met zijn lichaam dat even breed als lang was leek hij meer op een over het strand klauterende aap, met het verschil dat hij een mat droeg en zichzelf in een strak, rood zwembroekje had gewurmd.

‘I talk all the time! You are playing with me!’ De wannabe Italiaan kondigde zijn afwijziging aan. ‘Flexibility!’ De Russin keek verveeld de andere kant uit. Ook het meisje van Antonio Banderas was na de helpende hand hard weggezwommen. De fitnessverslaafden kwamen nog even bijeen, bespraken het een en ander en weken toen uiteen, het strand af. Vlak voordat we weer de heuvels introkken, zagen we Antonio Banderas nog op zijn Harley Davidson-achtige motor voorbij tuffen, de eenzaamheid in. Hij keek verdrietig. Wel zag hij er nu een stuk beter uit, aangezien gezeten zijn kortheid minder opviel. Misschien kon hij hogerop komen door een baan als strandwacht. Het Baywatch-broekje had hij al, nu alleen nog een hoge stoel.