Famiglia gaat over een au pair die achter de schermen van het Italiaanse decor belandt en tot onthullende ontdekkingen komt over zowel de cultuur als zichzelf.

‘Sinds ik kinderen heb, heb ik een zeer druk bestaan,’ vertelt Silvia.
Ik bijt mijn kiezen op elkaar. Meent ze dit nu serieus? Ik knik: ‘Ja, kinderen kosten veel tijd.’
‘Ik wil graag iets met binnenhuisarchitectuur doen, maar ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen.’
Dan lach ik breeduit. ‘Wat leuk! Binnenhuisarchitectuur!’
‘Ja, maar ik heb een baan nodig waarbij ik elk moment weg moet kunnen voor de kinderen.’
Ik zie een scenario opdoemen waarin Silvia er te midden van een schetssessie met een klant vandoor gaat, omdat zoonlief op zijn knie is gevallen. Werken, het moet geen verplichting worden.
‘Jij deed toch ook iets met binnenhuisarchitectuur?’
Ik krimp ineen. ‘Ja, alleen viel daar niet zo veel mee te verdienen….’
Silvia kijkt me wazig aan. Dan kijkt ze om zich heen: ‘Ik heb dit hele huis alleen ingericht.’
Ik kijk mee, het klapstuk van de woonkamer is een donkerrode muur. ‘Ja, je hebt duidelijk talent.’

Een doordeweekse dag. Silvia staat tegelijk op met de kinderen die ze pas ziet aan de ontbijttafel, frisgewassen en aangekleed – door mij. Eerst begreep ik dat nooit, als je nergens voor je bed uit hoeft is uitslapen toch het eerste wat je doet! Maar inmiddels snap ik het: vroeg opstaan geeft Silvia voor de rest van de dag een gevoel van nut. Na het ontbijt dalen ze af naar het schoolbusje, terwijl ik de afwasmachine leeg- en inruim. Niks busstop, ieder lid van deze particuliere school wordt hoogstpersoonlijk afgehaald. De huishoudster komt dagelijks vijf uur lang het huis schoon houden. Ik strijk de kinderkleding en ga twee keer per week naar de talenschool. Silvia loopt vooral gestrest rond, herindeelt kasten, vouwt hoekjes om in tijdschriften, neemt bezorgde etenswaren in ontvangst, kijkt televisie en verdwijnt af en toe naar buiten. Ze komt altijd terug met verse bloemen.

Tegen het einde van de middag dropt het schoolbusje de kinderen weer. De kinderen hebben hun merenda – nationaal snackmoment om vier uur – aan de door mij gedekte tafel. Soms duikt Silvia even op om haar shot liefde te halen. Daarna volgt een chaos van huiswerk maken, spelen, ruzie maken, badderen en televisie kijken, waarna ik de enorme zooi opruim tot la mamma roept voor het eten, waaraan ze zich in alle rust heeft kunnen wijden. Nog snel dek ik even de tafel, daar had Silvia namelijk over geklaagd. Mijn argumenten over badoverstromingen en de speelkamervloer niet meer kunnen zien werden resoluut van de hand gewezen: doordat ik de tafel niet dekte gedroeg ik me niet als een gezinslid. Na het eten kijken de kinderen nog even televisie voordat ze naar bed gaan en Silvia’s televisieavondje begint. De woonkamer is verboden terrein voor mij.

‘Ik vraag me af wat haar man ervan vindt.’
Eva haalt haar schouders op: ‘Wat interesseert hem dat nou? Hij sluit miljoenendeals, die paar duizend aan personeel kan er ook nog wel vanaf. Zijn moeder deed waarschijnlijk precies hetzelfde. Daarbij koopt hij meteen het gezeur aan zijn kop af.’
‘Maar je moet je kinderen toch opvoeden!’
‘Het zijn snobs, ze hebben geen manieren nodig naar het mindere soort, zoals personeel. Dat wordt betaald en dus zijn ze jou niets verplicht. Bovendien wil je in die schamele momenten quality time niet opvoeden, dat kost alsnog moeite. Had je daarvoor niet juist een au pair aangenomen?’ Na drie jaar als au pair is Eva cynisch geworden, maar terug naar Nederland wil ze onder geen beding. ‘Italianen met geld blijven sowieso niet lekker gewoon, zoals Nederlanders.’
‘Silvia gaat binnenkort wel een cursus binnenhuisarchitectuur doen.’
‘Wat vreselijk origineel.’