Als een echt Turks meisje

Nederlanders in Turkije, februari 2011

‘Au!’ Waarom moesten vrouwen ook alweer hun wenkbrauwen epileren? Omdat dit hoorde. Althans, dat vond Sevda, mijn vroegere buurmeisje. Ze wandelde mijn leven binnen en verdween weer. Reden: een prins op het witte paard. Haar verdiende loon, Sevda was immers een heus prinsesje. Een echt Turks meisje, anders dan de hier geboren en getogen Turkse meiden. Met haar charmante accent woonde ze maar vijf jaar in Nederland. Haar perfect geëpileerde wenkbrauwen waren een van de symptomen van haar prinses-zijn. Dagelijks trad ze naar buiten alsof ze rechtstreeks uit een modeblad was gestapt. Sevda mijmerde over een ivoorkleurige bruidsjurk, dat kleurde beter bij haar teint. Haar leven was als een sprookje. Tijdens een zomer keerde Sevda terug naar Turkije, voorgoed.

Meer prinsesjes spotte ik eens in Didim, gelegen aan de Turkse westkust. Hier komen voornamelijk Turkse vakantiegangers uit Istanbul en Britten. ‘s Avonds trokken we met een groepje naar discotheek Medusa, genaamd naar het veel gefotografeerde stenen hoofd van Medusa in de nabij gelegen Apollo Tempel. Tijdens de rit erheen vielen me al de tot in de puntjes verzorgde jongedames op. Ik dacht dat ik verzorgd gekleed ging, maar naarmate de muziek dichterbij kwam voelde ik me meer en meer een echte ‘Hollandse’ meid. In buitendisco Medusa swingden we op Atiye Deniz’ Salla en tijdens de uitvoering van mijn danskunsten viel het me op dat de dames weliswaar sexy, maar geenszins ordinair of hoerig gekleed waren. Ook signaleerde ik nergens zoenende stelletjes, noch dansten mensen tegen elkaar aan op de dansvloer.

Je vrouwelijkheid ontdek je in Turkije. En dat terwijl je eerder zou denken dat je hier juist je vrouwelijkheid leert te verbergen. Maar ook Stine Jensen, auteur van Turkse Vlinders, ontdekte haar vrouwelijkheid in Istanbul. Zo leerde ze pas op haar dertigste hoe haar wenkbrauwen te epileren. Istanbul is dan ook een hippe stad. Als een echt Turks meisje stond ze te wiebelen op naaldhakken bij het afscheid van haar Turkse kapper. Ah! Dat brengt ons bij de mogelijke oorzaak van al die aandacht aan het uiterlijk: de Turkse man. De Nederlandse man geeft een boekenbon cadeau, een Turkse man een sieraad, hij wakkert je vrouwelijkheid aan. In Nederland ben je snel overdressed. De spijkerbroek, oorspronkelijk een mannenkledingstuk, is de maatstaf voor vrouwen. Niet een jurkje met hakjes.

‘Misschien na mijn veertigste,’ zei Sevda, toen ik haar vroeg of ze ooit een hoofddoek ging dragen. Ja, nu zou ook wel zonde zijn, na talloze uren aan je uiterlijk gespendeerd te hebben. Ook journalist Bernard Bouwman viel het op dat de jonge Turkse dames in Istanbul weten wat feesten is. Maar denk niet dat de religie van de hand is gedaan, want na hun veertigste zie je vaak dat de hoofddoek weer tevoorschijn komt. Misschien wel ideaal: als je jong bent toon je je schoonheid, als je ouder wordt los je het op met een hoofddoek. Volgens Fatima Mernissi, een Marokkaanse sociologe, hebben westerse vrouwen namelijk een zwaar leven. Overdag gaan ze naar kantoor en ‘s avonds moe naar de sportschool, terwijl ze na hun vijfendertigste toch niet meer aantrekkelijk gevonden worden.

Ik staarde mijn wenkbrauwen aan in de spiegel, deed een stap achteruit en besloot dat het er prima uitzag van deze afstand. Waarom zoveel aandacht besteden aan mijn uiterlijk als ik nu nog wel aantrekkelijk was volgens Mernissi? Aangezien ik nooit een hoofddoek zou gaan dragen, besloot ik pas ná mijn vijfendertigste mijn wenkbrauwen te gaan epileren op Sevdaanse wijze. Maar diep van binnen wist ik dat dit toch nooit zou gaan gebeuren. Zij het omdat ik er de tijd, het geld of de zin niet voor over had. Of Sevda’s leven altijd een sprookje is gebleven? Ik kan niet achter de foto’s kijken, waarop Sevda staat met perfect geëpileerde wenkbrauwen.

Geschreven voor: Nederlanders in Turkije, 6 februari 2011

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *