VrouwenPower.nl, augustus 2009

Famiglia gaat over een au pair die achter de schermen van het Italiaanse decor belandt en tot onthullende ontdekkingen komt over zowel de cultuur als zichzelf.

Groen en koeien schuiven voorbij. Dag in dag uit sleep ik mezelf middels hetzelfde ritje naar een gevangenis. Daar neem ik plaats achter een scherm, vergezeld van kantoorgoeroes die dik tevreden zijn met hun gestructureerde leventje. We praten jargonisch. Als een radaartje voer ik mijn taken uit. Dankzij het weer zit ik driekwart van het jaar binnen, smachtend naar zwoele zomeravonden. Niemand begrijpt me. Blijf ik een massakonijn of breek ik uit?

Ik verlang bijna fysiek naar het Italië dat ik in mijn hoofd heb. Nederland steekt er steeds saaier tegen af. Ten einde raad wend ik me tot een au pair bureau en pretendeer dat het me helemaal het einde lijkt om voor andermans koters te zorgen. “Kinderen zijn zo puur….” Dat doe ik er wel even bij, naast het flitsende leven dat op mij wacht. Ach, het is weer eens wat anders dan tikgeitwerk. Het wordt Milaan. Niet erg Italiaans, maar daar wonen de rijken.

Ziek van de zenuwen zit ik in het vliegtuig. Wanneer ik opstijg, hap ik naar lucht. Ik ben losgetrokken van Nederlandse bodem en kan voorlopig niet meer terug. Ik blader wat in een reisgids die ik nooit had moeten kopen en lees geen woord. “Koffie of thee?” vraagt een stewardess. Zou ze zien dat ik niet een doorsnee vakantieganger ben? Even later landen we. Ik ben ontzettend opgewonden. Nog opgewondener word ik wanneer de vader des huizes voor me staat.

Twee dromerige slaapkamerogen kijken me aan. Wauw! Lorenzo reikt naar mijn koffer en samen lopen we naar een luxe stationcar. Hij is lang voor een Italiaan. We verlaten het vliegveld en rijden langs hoge sierlijke gebouwen Milaan binnen. Als we bij het appartement op drie hoog zijn gearriveerd, stappen we in een gouden kooilift die ons naar boven trekt. Daar wacht de vrouw des huizes.

Het appartement lijkt wel een museum. Het einde van de hal is nauwelijks zichtbaar en overal staan kunstobjecten uitgestald. Silvia zet thee. Wat ziet zo’n mooie vent in haar? Ze is nogal mollig en heeft een te scherp gezicht. Maar als we thee drinken en praten begrijp ik waarom. Silvia is vreselijk aardig, spontaan, enthousiast en geïnteresseerd. Giechelend ontvangt ze mijn lofzang over de gebeeldhouwde torso in de hoek. Even later lig ik op een te hard matras in een kale kamer. Hoe zou mijn uitzicht zijn?

Het eerste dat ik ’s ochtends doe is mijn luiken openen. De zon stroomt naar binnen en ik kijk uit op een Italiaans tafereeltje van dakgepande daken in een metropolische stad. Silvia introduceert me bij de kinderen: Aurora (4), Alessandro (7) en Marco (10), die me verdacht aankijkt. Een busje brengt ze naar een dure Engelse school. ’s Middags speel ik wat met de kinderen en ’s avonds eten we aan een ovale Godfathertafel.

Omdat Lorenzo zojuist promotie heeft gemaakt binnen het bankwezen, eten zijn ouders mee. Het bestek klingelt sfeervol, de Italiaanse taal klinkt als een muziekje en Silvia ratelt er lustig op los. Ik heb mijn eigen Italiaanse familie. Wanneer ik eindelijk ook iets durf te zeggen, kijkt Silvia me bits aan. Ik voel me naar.

Geschreven voor: VrouwenPower.nl, 6 augustus 2009