Onze laatste avond besloten we het erop te wagen. We bleven hoog in de heuvels en zouden friet en kroketten gaan eten bij een Friet van Piet. Eén keer moest kunnen. Bovendien zouden we het aan niemand vertellen bij thuiskomst. In plaats van direct naar beneden te gaan, sloegen we nu linksaf, schuin naar boven de kronkelhoofdstraat van Koutouloufari in. Om de haverklap scheurden er scooters en auto’s voorbij. De truc was om je rug langs de grove muur te schuren en vooral niet te vergeten je tenen in te trekken. ‘Good evening!’ hoorden we links en rechts. We bleven strak voor ons uitkijken. Tot we op een hoek tegen Mezes by Alex and Christines stuitten. Dit klonk het minst erg voor een frikandellentent besloten we en stapten erop af.

‘Hello!’ wendde een Griekse ober met arendsogen zich onmiddellijk tot ons. Hij rolde een kaart uit een houder met daarop een zee aan menu’s. De ober in smetteloze witte blouse babbelde en babbelde onder begeleiding van veel handgebaren. ‘So…,’ eindigde hij, ‘did I make you guys hungry?’ Dat had hij gedaan en we lieten ons naar binnen hengelen. Mezes by Alex and Christines dekte echter een heel andere lading. Schaaltjes met tzatziki, zalmmousse, gebrande worstjes, kruidige lamslapjes en nog veel meer tongstrelende hapjes kwamen en gingen, obers dansten op Kretenzische muziek tussen de tafels door, wierpen hun armen de lucht in en gooiden borden kapot in de keuken. De mezes van Alex en Christine stonden voorgoed op onze smaakpapillen gegrift.

Nog volledig in de roes van knappe Alex en vlotte Christine bekeken we Koutouloufari eens goed. Rijen pitoreske restaurants met dakterras, cafés met chique meubelen, sfeervolle muziek en stijlvol geklede mensen. Nee, we wilden nog niet weg. Op het hoogste dakterras bestelden we een karaf ouzo. ‘Goedenavond,’ sprak de ober. De Griek bleek geen toeristisch Nederlands te hebben geleerd, maar woonde en werkte eens tien jaar in Vlissingen. Alleen verhuisde het bedrijf toen richting de Randstad. ‘Dat betekende,’ vertelde hij ontsteld, ‘dat ik elke ochtend om zés uur op zou moeten en pas om zéven uur ’s avonds thuis zou zijn.’ Daar had hij dus geen zin en met onmiddellijke ingang had hij zichzelf gedegradeerd tot ober op Kreta. ‘Goede tijden slechte tijden,’ besloot hij.

Wat was Koutouloufari leuk! Het was Barry’s schuld dat wij het vooroordeel hadden gekregen dat dit prachtige, authentieke dorp een Nederlandse kolonie was en zoveel gemist hadden! Die nacht slopen we richting het zwembad om Barry’s laatste reglementen te breken. Na een ontnuchterende duik kerfden we onze namen gevolgd door ‘were here’ in Barry’s barblad, plukten de naastgelegen granaatappelboom leeg, kneusden de granaatappels en gooiden ze het zwembad in. Mochten we voor het ochtendgloren betrapt worden, dan zouden we Barry desnoods met een krat Heineken om zijn nek het zwembad in kieperen. Voldaan slopen we terug naar onze hotelkamer, waar we met een brede grijns op ons gezicht in slaap vielen.