VrouwenPower.nl, augustus 2010

Famiglia gaat over een au pair die achter de schermen van het Italiaanse decor belandt en tot onthullende ontdekkingen komt over zowel de cultuur als zichzelf.

“Takkewijven! Héb je een keer een telefoonnummer, is het: Ik heb geen tijd, ik kan niet. En ondertussen zijn het de grootste slettenbakken!” De racefietsenhandelaar kijkt chagrijnig voor zich uit. Hij neemt nog een slok bier. Ik bevind me op een borrel voor Nederlanders in Milaan. Sinds mijn hostmoeder mij een wijze raad over de liefde toefluisterde, voer ik een grondig veldonderzoek uit. Silvia legde haar hand op de mijne en, terwijl er een konkelende blik in haar ogen verscheen, sprak ze: “Je moet je man nooit alles vertellen.” Tot zover mijn theorie over de Italiaanse vrouw als slachtoffer van de ontrouwe Italiaan.

Volgens een Alessandro, die eerder op de dag spontaan aanschoof tijdens mijn lunch, speelden Italiaanse vrouwen helemaal niet hard to get. Het ontbrak de Nederlandse man simpelweg aan versierkunsten. “Het is gewoon onmogelijk!” lachte hij smalend, zijn handen de lucht in werpend. “Maar wij…,” en hij schoof met een elleboog over tafel mijn richting uit, “weten wél hoe het moet.” Alessandro keek me triomfantelijk aan. Moest hij normaliter al zijn versiertrucs inzetten, nu boden zijn achterovergeslagen zwarte haar, zijn slaapkamerogen en de financiering van mijn lunch ruim garantie. Zucht. “Ik ben misselijk!” Ik sloeg mijn hand op mijn buik. Alessandro fronste geïrriteerd. “Weer een nepproduct!” Ik zette grote ogen op. “Ik moet kotsen!” Ik sprong op en rende het café uit.

Over de grens heerst nogal eens het beeld van de Nederlandse vrouw als zijnde makkelijk. Maar juist door de openheid in ons land, benaderen Nederlanders seks ook wel met de passie van een koelkast en zijn helemaal niet zo van de escapades. In het traditionele Italië lijken de dames misschien preutser, maar onder de strenge laag van normen en waarden woedt het vuur. Flirten is topsport nummer een en echt niet alleen voorbehouden aan Alessandro’s met blonde toeristes. Zo is mijn Italiaanse vriendin Stefania sinds het half jaar dat ik haar ken al vijf keer vreselijk verliefd geweest. Ze jaagt op mannen en sust haar vreemdgaan gedrag. “Wat heeft hij eraan het te weten?” Maar aan de oppervlakte is ze de brave dochter die elk weekend naar haar ouderlijk huis gaat. En wat te denken van Silvia? Sinds wanneer begint de opera ’s nachts?

“Hij is smoorverliefd op een Italiaanse, ondanks dat ik hem heb gewaarschuwd,” zegt Dirk over zijn net naar Italië geëmigreerde vriend. Zelf waande hij zich een aantal jaren geleden ook in het paradijs. Hier lieten de vrouwen hun haar nog lang na het eerste kind en beschouwden de straten als catwalk. Daar kwam hij van terug. “Ze zien er over het algemeen wel goed uit, maar je moet ze heel erg onderhouden,” vindt de consultant. “Toch kan ik me wel voorstellen dat ze zo veeleisend zijn. Die Italiaanse kerels lopen overal achter aan. Iedere vrouw heeft wel tien aanbidders.” Dat Dirk nu weer een Nederlandse vriendin heeft vindt hij wel “relaxed”. “Relaxed”, blijft het door mijn hoofd echoën. Je omschrijft je relatie toch niet als “relaxed”? De Nederlandse man wel. Die houdt niet van grote scènes, felle discussies en ruzies om niks. Daarbij deelt hij graag de rekening. Maar bovenal wil hij rust aan zijn hoofd. De Nederlandse man wil wat de Italiaanse vrouw niet is.

Een Nederlandse thuisblijfmoeder krijgt pas respect wanneer ze minstens vier kinderen onder de vier jaar heeft en alles alleen doet. In Italië daarentegen is het heel normaal als een moeder met maar één kind niet werkt, haar kinderen fulltime op il nido (de crèche, letterlijk nest), bij de grootouders of bij de au pair onderbrengt en een schoonmaakster heeft. Ook zomerkampen zijn geliefde dumpoorden. Manlief betaalt. Je bent immers mamma en dat is al een prestatie op zich. Het hoeft nog niet te betekenen dat je zelf voor je kinderen zorgt. Zoals Silvia het eens verwoordde: “Je bent toch zeker geen slaaf van je eigen kind?” Zo zien ook veel vrijgezellen vrouwen het voor zich. Mijn fitnesslerares Marcella (27) bijvoorbeeld wacht op de juiste man, zodat ze haar ouderlijk huis op stand kan verlaten. Momenteel is ze geobsedeerd door een advocaat die regelmatig komt fitnessen. Intussen verveelt Marcella zich in het gehucht nabij Milaan met de eeuwige zelfde jeugdvrienden.

Geheel tegen Italiaanse maatstaven in wacht ik na afloop dronken op een taxi, samen met ene Jan. Wat zou hij vinden van de Italiaanse vrouw? “Je moet echt je stinkende best doen. Ze lijken wel schuw. Je moet je sowieso eerst in hun netwerk bewegen. Zomaar een vrouw meenemen uit de kroeg is uitgesloten.” Jan is manager en woont al twee jaar in Milaan. Zijn vriendin woont heel gezellig in Nederland. “Zullen we anders nog iets gaan drinken bij mij?” Een bierlucht stroomt uit Jan’s mond mijn neusgaten in. Nu moet ik echt kotsen.

Geschreven voor: VrouwenPower.nl, 3 augustus 2010