‘Hoi, mijn naam is Jenny en ik ben reisverslaafd.’
‘Hoi Jenny.’

Tegen het einde van je vakantie word je onrustig. Je bevind je nog in een wereld met alleraardigste mensen, fantastische spots en geweldig weer, maar staat al met één been in het thuisfront en dat is meestal minder ideaal. Je bent bang voor De Klap.

Weleens online gedatet of een missverkiezing gekeken? Iedereen houdt – naast lezen – van reizen. Maar niet iedereen is reisverslaafd. Bovendien verstaat de één onder reizen jaarlijks afzakken naar een Spaanse Costa en de ander backpacken door Ethiopië. Duidelijk moge zijn dat reizen een welkome onderbreking van de alledaagse werkelijkheid is, vaak een hobby en soms een verslaving. Waaraan merk je of je aan een reisverslaving leidt? Het verschil zit hem in wat er gebeurt bij thuiskomst.

‘Ik heb altijd wel zin om naar huis te gaan, lekker weer in mijn eigen bed slapen!’ Er bestaan mensen die na een paar weken vakantie dolgraag weer terugkeren. Leiden deze mensen een gelukkiger leven of is geluk gewoon met de dommen? Feit is dat elke verslaving een vlucht is uit de realiteit. Ervaar je thuis wel De Klap, dan komt deze meestal niet meteen. Eerst rest er nog wat vakantie euforie. Maar al snel dringt de dagelijkse routine binnen en in een mum van tijd stroomt het laatste restje vakantiegevoel je lichaam uit, tot je reis slechts nog een herinnering is en de depressie toeslaat.

Het ergste scenario is de ene dag nog met een cocktail op het strand liggen en de volgende dag met het openbaar vervoer door de regen naar je werk gaan, waar collega’s vragen hoe je vakantie was met hun ogen op het beeldscherm gericht. Of erger: ze vragen helemaal niets. Dit is wreed. Je overweegt een andere baan. Wat helpt is een paar extra vrije dagen vastplakken aan je vakantie – al is elke vrije dag thuis dan een verspilde vakantiedag – zodat je geleidelijk aan kunt afkicken. Uiteraard blijft de beste remedie: zo snel mogelijk weer achter de horizon verdwijnen!